چگونگی مواجهه علمای شيعه با حاکمان

چگونگی مواجهه علمای شيعه با حاکمان با تأکيد بر دیدگاه امام خمينی(ره)

امام خمینی (رحمه الله) معتقدند اکثر علمای شیعه به پیروی ائمه­ی اطهار (علیهم السلام)، با حکومت­های غیر مشروع مخالفت یا مبارزه کرده­اند. به لحاظ شرعی، هیچ کسی بدون اجازه­ی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و ائمه (علیهم السلام) حق حکومت ندارد و ایشان فقط به فقهای عادل اجازه­ی حکومت داده­اند. بنابراین، هر حکومتی غیر از آن، نامشروع بوده و همکاری با آن حرام است مگر در موارد حفظ مصالح عموم یا اضطرار یا طبق نظر دیگر فقها در موارد امکان امر به معروف و نهی از منکر.

اما گروهی از علما چه در زمان ائمه ـ مثل علی بن یقطین، ابن بزیع و نجاشی­ـ یا در دوره­های بعد مثل خواجه نصیر و علامه­ی حلّی، محقق ثانی، میرداماد، بهائی و مجلسی برای حفظ مصالح شیعه به دربار حاکمان وارد شده و منشأ خدماتی بوده­اند. آنها فقط در صورتی خود را در نظر مردم کوچک نموده و مناصب حکومتی را پذیرفته­اند که می­توانستند از موقعیت خود نزد حاکمان به نفع مذهب تشیع و شیعیان بهره ببرند.

در مقابل، تعداد زیادی از فرزندان ائمه مثل زید، شاگردان ایشان و علما در سراسر سرزمین­های اسلامی دست به قیام و مبارزه زده­اند و کسانی که قدرت بسیج مردم را نداشته­اند، ابراز مخالفت نموده و در این راه سختی­ها را متحمل شده­اند و گاه به شهادت رسیده­اند. ائمه نیز در خفا از قیام­­های زمان خود حمایت کرده­اند.

به خصوص در صد سال اخیر، از زمان قیام تنباکو و مشروطه و بعد از آن در هنگام انقلاب ۱۹۲۰م عراق و در قیام­های دوره­ی رضا پهلوی در برابر کشف حجاب، نظام اجباری، لباس متحد الشکل، و بعد از آن در نهضت ملی نفت، علمای شیعه در میدان مبارزه، بر دیگران مقدّم بوده و رهبری مبارزات را بر عهده داشته­اند.

اما نباید هر بهانه­ای را از علما پذیرفت، بلکه باید نسبت به همکاری با حکام، آنها را متهم نمود زیرا آنچه بیشترین لطمه را به مذهب و اعتقادات مردم وارد می­کند، ورود علما به دستگاه­های دولتی جائر است.