عصر امام صادق (ع) که معاصر با اواخر دوره ی امویان و اوایل دوره ی عباسیان (۱۴۸-۸۳ ه ق )است ، از لحاظ سیاسی و اجتماعی از دوران های مهم تاریخ اسلام به شمار می رود. وضعیت شیعیان در دو دوره ی فوق و رفتار غاصبانه و ستمگرانه ی حاکمان نسبت به شیعیان منجر به قیام ها ی شیعی و وقایع مهمی در این دوران می گردد. از مهمترین این قیامها می توان به قیام زید بن علی و فرزندش یحیی در عصر اموی و قیام محمد بن عبدالله و برادرش ابراهیم در عصر عباسی اشاره کرد و نهضت‌ها ی شيعيان را می توان از عناصر منهدم‌كننده دولت اموى بشمار آورد. یکی دیگر از وقایع مهم این دوران ، انتقال حکومت و قدرت از بنی امیه به بنی عباس است. عباسیان که خود را از علاقه مندان و نزدیکان خاندان پیامبر(ص) معرفی کردند ، با حمایت شيعيان و اولاد على (ع) كه عليه جنايات بنى اميه و استبداد آنان قیام كرده و مبارزه نمودند در سال ۱۳۲ ه.ق به خلافت سلسله اموی پایان دادند. اما در مدت زمان کوتاهی نشان دادند که ظلم و فشار آنان نسبت به خاندان على (ع) و شیعیان حتی بيشتر از بنى‌اميه است .
واما از لحاظ فرهنگی در زمان سقوط دولت اموي و روی کار آمدن حکومت عباسی ، براي شيعه، شرایط ویژه ای ایجاد شد تا به فعاليت‌هاى گستردۀ فرهنگى و آموزشى اقدام نماید.این امر منجر به پیدایش تحول علمى بزرگى در عالم تشيع گردید و آثار فرهنگی به جا مانده از آن دوران نشان از رشد فرهنگی شیعه در آن زمان است. بطور کلی عصر امام صادق (ع) یکی از دوران های مهم تاريخ اسلام از جهت رونق علم و دانش و فرهنگ نیز به شمار می رود . هدف از نگارش این مقاله بررسی وضعیت شیعیان و جایگاه شیعه در بعد سیاسی اجتماعی و فرهنگی در این دوران می باشد .
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.