مقایسه خودکارآمدی تمرین دانش آموزان پسر ورزشکار ۹ تا ۱۲ سال رشته های مختلف ورزشی

مقایسه خودکارآمدی تمرین دانش آموزان پسر ورزشکار ۹ تا ۱۲ سال رشته های مختلف ورزشی شاهین شهر

هدف و زمینه تحقیق: خودکارآمدی تمرین عاملی است که نقش بسزایی در موفقیت ورزشی داشته و به عنوان عاملی بازدارنده، در رفع عواقب نامطلوب منتج از رقابت ورزشی اهمیت دارد. لذا هدف این مطالعه، مقایسه سازه کارآمدی در رشته های انفرادی و تیمی است.

مواد و روش ها: روش تحقیق از نوع پس رویدادی با طرح علی – مقایسه ای است. جامعه آماری شامل ۱۵۰۰ نفر دانش آموزی بود که در کانون های ورزشی مربوط به آموزش و پرورش در سطح شاهین شهر تمرین می کردند. نمونه مطالعه نیز ۷۷ پسر ۹ تا ۱۲ سال بودند که به طور گزینشی وارد مطالعه شده بودند. از پرسشنامه های خودکارآمدی و کارآمدی گروهی برای بررسی سطح باورهای کارآمدی در ورزشکاران رشته های تنیس روی میز، شنا، فوتبال و بسکتبال استفاده شد. روایی پرسشنامه توسط اساتید حوزه تربیت بدنی تأیید و پایایی آن ۷/۰ گزارش شده است. تجزیه تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی (ماینگین، انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (آنالیز واریانس یک طرفه) با سطح معناداری ۰٫۰۵ انجام گرفت. تمام تحلیل ها در بسته نرم افزاری SPSS نسخه ۱۶ صورت گرفت.

یافته ها: نتایج نشان دادند که بین باورهای کارآمدی تمرین رشته های مختلف تفاوت وجود دارد و شناگران و فوتبالیست ها از خودکارآمدی و کارآمدی گروهی بالاتری برخوردار بودند.

نتیجه گیری: باورهای کارآمدی در رشته های مختلف ورزشی با توجه به سطوح درون فردی (مانند سطح توانایی در اجرای مهارت) و بین فردی (مانند برداشت نفرات تیم در مورد توانایی هم تیمی هایشان)   متفاوت است و همچنین باورهای کارآمدی بیش از آن که متأثر از سن افراد باشد، از تجربه و توانایی فرد در اجرای مهارت تأثیر می پذیرد.