مشروعیت تبرک از منظر قرآن و سنت

معنای تبرک در اصطلاح، طلب و درخواست برکت و زیادی از خداوند، از طریق حقیقت‌ها، شخصیت‌ها و چیزهایی است که خداوند برای آن‌ها امتیاز و مقام خاص قرار داده، مانند بوسیدن یا لمس کردن دست پیامبرr، قبر و منبر آن حضرت و در و دیوار مسجد الحرام یا مسجد النبی… . تبرک را از دو منظر بررسی کردیم: ۱٫دیدگاه دانشمندان شیعه و ۲٫دیدگاه دانشمندان اهل سنت. و بیان داشتیم که علمای اسلام بر جائز و پسندیده بودن تبرک قائلند و احدی از آن‌ها تبرک جستن را منع نکرده است. چنان‌که در بیان دانشمندان اهل سنت، اقوال بسیاری بر جائز بودن تبرک به قبر و سایر متعلقات پیامبر اکرمr بیان کردیم. گرچه بعضی قائل به کراهت مسح قبر پیامبرr و بوسیدن شده بودند. همچنین در این تحقیق به بیان جایگاه تبرک پس از رحلت پیامبرr بین مسلمانان (اعم از صحابه و تابعین) که آنها به متعلقات باقی مانده‌ی حضرت (مو، لباس، کفش، ظروف، منبر و …) تبرک می‌جستند و خود را به قبر رسول خداr می‌مالیدند و بوسه می‌زدند. نیز به مکان‌هایی که حضرت در آن جا نماز به پا داشته بود، تبرک می‌جستند. با توجه به تمامی مباحث مطرح شده باید گفت: تبرک جستن نه تنها مربوط به زمان رسول اللهr نیست بلکه طبق آیات و شواهد قرآنی –نظیر جریان تبرک یعقوب به پیراهن یوسف و تبرک بنی اسرائیل به تابوت– بین ادیان و امت‌های پیشین نیز بوده ،تبرک جستن به انبیاء، اولیاء، صالحان و متعلقاتشان به یک جریان  تبدیل شده که پیش از عصر رسول اللهr و در زمان ایشان و پس از رحلت حضرت تاکنون این جریان زنده بوده، مورد سفارش انبیاء، نبی گرامی اسلامr، ائمه معصومینb، صحابه و تابعین، و تمامی مسلمانان نیز بوده است. مخالف بودن جمعیت اندکی تندرو که با تمامی امور با تعصب برخورد کرده و موجبات بی حرمتی به مسلمانان را فراهم می‌کنند، تأثیری در جریان همیشه جاری (تبرک) نداشته و ندارد. مشروعیت و استحباب تبرک جستن به آثار انبیاء، اولیا و صالحان، حتی پس از مرگشان ثابت است و هیچ گونه منافاتی با توحید در عبادت ندارد.