مدل سازي اکوژئومورفولوژي رفتار بيابان

مدل­سازي اکوژئومورفولوژي رفتار بيابان(مطالعه موردي: کوير حاج علي قلي)

بيابان زايي تغيير در خصوصيات خاک، پوشش گياهي و اقليم يک منطقه است، که منجر به اتلاف فعاليت­هاي پايدار اکوسيستم که براي تداوم حيات آن اساسي هستند، مي­شود. اين پديده بر مناطق خشک سراسر جهان اثرات سوء گذاشته و يکي از علل عمده فشار بر جوامع بشري است. از اين رو پژوهش حاضر سعي دارد تا با استفاده از تکنيک هاي دورسنجي، سيستم اطلاعات جغرافيايي و روش­هاي آماري، رخداد بيابان زايي حوضه کوير حاج علي قلي را نخست در بازه زماني بيست ساله (۱۹۸۷ – ۲۰۰۶) مورد پايش قرار داده و سپس رخداد آتي آن را براساس پارامترهاي اکوژئومورفولوژيکي مدل­سازي و پهنه­بندي نمايد. از مهمترين پارامترهاي مورد استفاده عبارتند از: پارامترهاي ژئومورفولوژيکي (جنس مواد، واحدهاي ژئومورفيک، کلاس­هاي فرسايشي، شيب، جهت شيب و طبقات ارتفاعي)، پارامترهاي اکولوژيکي (اکولوژي انساني: نظير تراکم جمعيت، تراکم مراکز انساني و کاربري اراضي؛ اکولوژي گياهي: نظير تراکم پوشش گياهي و تيپ گياهي) و پارامترهاي اقليمي (دما، بارش، تبخيروتعرق پتانسيل، رطوبت نسبي، ساعات آفتابي، وضعيت اقليمي، خشکسالي و حداکثر سرعت باد غالب). جهت مدل­سازي از روش آناليز رگرسيون و مدل­هاي گام به گام و يک­جا بهره­گيري شد. نتايج حاصل از پايش بيابان زايي منطقه مطالعاتي حاکي از اين مطلب است که تغييرات گسترده­اي در ويژگي­هاي اکوژئومورفولوژي منطقه رخ داده است، به طوريکه ۰۹۹/۷۴۸ کيلومترمربع از مساحت منطقه تحت تاثير تغيير کاربري و کاهش توان اکولوژيک و بيولوژيک روبرو است. نتايج مدل سازي شامل مدل­هاي ژئومورفولوژي، اقليمي، اکولوژي، مدل تلفيقي بيابان زايي، و مدل يک­جا، و نقشه پهنه­بندي منطقه براساس مدل­هاي مذکور از پهنه بيابان زايي خيلي شديد تا پهنه فاقد بيابان زايي است. در مدل تلفيقي اکوژئومورفولوژي، پهنه بيابان زايي خيلي شديد ۴۶/۵۰ درصد و وسعتي معادل ۹۱/۵۷۸ کيلومترمربع از تخريب اراضي فعلي را به خود اختصاص داده است و امکان افزايش مساحت تا ۶۶/۲۷۱۲ کيلومترمربع را دارد. پهنه بيابان زايي شديد نيز که ۳۲/۱۰۰ کيلومترمربع (۹۱/۴۱) از وسعت تخريب اراضي فعلي را دربرگرفته، مي­تواند با توجه به نقشه پيش­بيني شده تا ۹۴/۲۲۰۴ کيلومترمربع توسعه يابد. گسترش فضايي اين نواحي بيشتر منطبق بر محدوده­هاي اطراف پلاياي حاج علي قلي، مخروطه افکنه­هاي کال­شور و چشمه علي، و مناطق شمال و شمالغربي کوير مي­باشد. نتايج حاصل از اعتبارسنجي نقشه­هاي پهنه­بندي نيز روند نزولي شاخص ارزيابي دقت را از پهنه خيلي شديد به پهنه فاقد بيايان­زايي نشان داده و بيانگر دقت لازم مدل­هاي مزبور در پيش بيني رخداد بيابان زايي منطقه مي­باشد. در مجموع منطقه مطالعاتي در معرض بيابان زايي با ريسک بالا قرار دارد که در صورت عدم توجه، در آينده­اي بسيار نزديک به يک معضل ملي- منطقه­اي تبديل شده و عواقب ناگوار آن گريبانگير تمامي مراکز انساني، علمي و اقتصادي منطقه نيز خواهد شد.