سمبولیسم یا نمادگرایی مکتبی ادبی–هنری است که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در اروپا و آمریکا رواج یافت. این مکتب در حدود سال ۱۸۵۵ م. در ‘فرانسه’ پایه ریزی شد و در سال‌های ۱۸۸۰ تا ۱۸۹۰ به اوج فعالیت خود رسید. برجسته‌ترین فرد این مکتب، ‘ورلن'(Verlaine) بود که کتاب ‘شاعران نفرین شده’ او زمینه‌های ظهور سمبولیسم را فراهم کرد. گروه سمبولیسم به خاطر رفتارهای افراطی‌شان به گروه ‘منحط’ شهرت یافتند.
هدف سمبولیسم حل مناقشه بین دنیای مادی ومعنوی است. به همان ترتیب که شاعر سمبولیست زبان شعری را پیش از همه به عنوان بیان نمادین زندگی درونی مورد توجه قرار داد، آن ها نیز از نقاشان می خواستند تا بیانی بصری برای رمز و راز بیابند.
سمبولیست ها شعر را وسیله ای برای بیان عواطف و احساسات شاعر می‌دانستند و می‌کوشیدند به جای ارائه یک پیام فکری اخلاقی، یک وضعیت عاطفی خلق کنندکه در آن از نماد های ظاهری برای بیان این عواطف استفاده شود.
هدف از این تحقیق بررسی نمادگرایی و کاربرد آن در اشعار فروغ فرخزاد و همچنین علل استفاده وی از نماد است.
شرایط خفقان و استبدادی جامعه و هم چنین شرایط زندگی اجتماعی فروغ باعث شد که وی برای اعتراض از وضع موجود و بیان آنچه که در سر دارد، اما توان گفتن را ندارد، به این نوع گرایش شعری تمایل پیدا کند.
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.