روایت شناسی سینمای مستند دهه هشتاد ایران براساس نظریات دیوید بوردول

نظریات و شکل­های روایتی بی­شماری دردنیا وجود دارد که تنوع گونه­­های آن شگفت انگیز است گویی تمام دنیا را می­توان ظرفی برای روایت کردن داستان­های بشر دانست. از گذشته تا به امروز، خصوصا در چند سال اخیر بسیاری از نظریه­پردازان، در مورد روایت اظهار نظرهایی کرده­اند که یکی از آنها دیوید بوردول می­­­باشد. او برای سینما چهار شیوه روایت بر می­گزیند­ که این چهار شیوه از جانب من سرمشق و الگویی، برای تحلیل روایی مستند­های ایرانی در دهه هشتاد قرار گرفت. سینمای مستند ایران قدمتی همپای کل سینمای ایران دارد. این سینما در اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد شمسی با فعالیت­های سینمایی آزاد، جشنواره­های فیلم و در بعضی مواقع فشارهای اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی فرصتی را فراهم آورد که فیلم­هایی در حوزه­ی سینمای مستند پدید آورد که از حیث روایی قابل تامل و بررسی می­باشند. کلمه ‘روایت­شناسی’ که در عنوان آورده شده است، اصطلاح به نسبت تازه­ای است ولی بحث از روایت نه تنها مقوله­ای جدیدی  نیست، بلکه در سنت غرب سابقه آن به افلاطون و ارسطو باز می­گردد­­. روایت شناسی به بررسی جوانب مشابه و متفاوت روایت­های مختلف، از منظر ساختاری می­پردازد. در این نوشتار سعی شده است تا با تحلیل روایی مستندهای این­ دهه، فیلم­­­ها را از منظری دیگر بررسی کنیم.