رابطه خودکنترلی و سبک های فرزندپروری با بهزیستی روانشناختی

رابطه خودکنترلی و سبک­های فرزندپروری با بهزیستی روانشناختی در بین دانش ­آموزان دبیرستانی شهرستان آباده

هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه خودکنترلی و سبک­های فرزندپروری با بهزیستی روانشناختی در بین دانش­آموزان دبیرستانی­، بود. بدین منظور از بین ۳۲۸۶ دانش­آموزان دبیرستانی شهرستان آباده در سال تحصیلی۹۳-۹۲، تعداد ۳۷۰ نفر (۲۰۹ دختر و ۱۶۱ پسر) به صورت نمونه ­گیری خوشه­ای دومرحله­ای به روش سیستماتیک، انتخاب و نمونه­ ها با استفاده از مقياس خودکنترلي تانجنی، پرسشنامه سبک‌های فرزندپروری بامریند و مقياس بهزيستي روان شناختي ريف ، مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ­های به دست آمده با استفاده از تحلیل رگرسیون چندگانه به شیوه­ ی هم­زمان و روش ضریب همبستگی پیرسون، مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ­ها نشان داد خودکنترلی و سبک­های فرزندپروری قادر به پیش­بینی تغییرات مربوط به بهزیستی روانشناختی دانش­آموزان می­باشد. به طوری که هر چه خودکنترلی فرد بالاتر باشد، انتظار می­رود که شخص در احراز شرایطی که به بهزیستی روانشناختی منجر گردد، بیشتر موفق باشد. همچنین سبک فرزندپروری مستبدانه بر بهزیستی روانشناختی دانش­آموزان اثر منفی و سبک فرزندپروری مقتدرانه بر بهزیستی روانشناختی دانش­آموزان اثر مثبت دارد و همچنین سبک فرزندپروری سهل­انگارانه، هیچ تأثیری بر بهزیستی روانشناختی افراد ندارد. نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می­کند، به منظور بهبود وضعیت بهزیستی روانشناختی افراد می­توان به سبک­های فرزندپروری والدین و خودکنترلی آنان توجه کرد.