ترجمۀ بابُ الحكايات أحمد شَوْقي و تطبيق آن با حكايات پروين اعتصامي

باب­الحکایات احمد شوقی و حکایت­های پروین اعتصامی از مهم­ترین آثار تمثیلی ادبیات معاصر عربی و فارسی به شمار می­روند. نکته­ای که در رابطه با ادبیات تمثیلی بسیار قابل توجه است، این که این نوع ادبی، اغلب با گونه­ای یکسونگری روبه­رو بوده است؛ چنان که اغلب محتوای اخلاقی آن مورد توجه واقع گشته و از قالب و ساختار آن همیشه به عنوان قالب و ساختاری ضعیف یاد شده است که به زحمت این بار معنایی اخلاقی را بر دوش می­کشد. چنین دیدگاهی باعث شده تا همواره نوع تمثیل به عنوان یک نوع قالبی که تحمیل معنا از سوی خالق اثر تمثیلی بر آن صورت گرفته، نگریسته شود و در پایین­ترین درجۀ یک نوع داستانی که از عناصر داستانی برخوردار است، مورد بررسی قرار گیرد. علاوه بر این، اغلب تحقیق­هایی که در حوزۀ ادبیات تمثیلی صورت پذیرفته­­­اند، به طور عمده، به محتوای این آثار پرداخته و به هنر چگونه گفتن آن­ها که همان بررسی ساختار و عناصرسازندۀ این آثار است، توجهی نشان نداده­اند. بدیهی است که «چگونه گفتن» مسألۀ بسیار مهمی در ادبیات است و این حجم از تحقیق­هایی که به «چه­گفتن­ها»می­پـردازد، گونه­ای بی­مهری به این اصل اصیل ادبیـات محسوب می­شـود. بر این اساس در این              پایان­نامه، باب­الحکایات احمد شوقی به فارسی روان برگردانده شده، تا علاوه بر افزودن یک منبع مطالعاتی جدید در این زمینه، با استناد روشن­تری حکایت­های پروین اعتصامی مورد بررسی  و مقایسه قرار گیرد. همچنین در این تحقیق، کوشش شده با تکیه بر روش توصیفی ـ تحلیلی و مطالعات کتابخانـه­ای، ضمن بررسـی ساختار تمثیـل و عناصر سازنـدۀ آن، براساس دو اثـر تمثیلی فارسـی و عربـی؛ یعنی باب­الحکایات احمد شوقی و حکایت­های پروین اعتصامی، ارتباط دقیق ساختاری و محتوایی این آثار را نیز با یکدیگر نشان داده، تأکید کنیم که در بررسی آثاری از این دست، نگرش یکسویۀ محتوایی به هیچ وجه نمی­تواند به عنوان یک راهکار ژرف­شناسانه، مورد اعتماد قرار گیرد و شناخت ساختاری هر اثر ادبـی با تمام جزئیات آن، یک اصل اساسی است که البته به درک عمقی محتوایی آن اثر نیز می­انجامد و این دو مقوله با یکدیگر رابطه­ای همپوشانی دارند که شناخت حاصل از آن­ها، باعث شناخت جامع­تری از یک نوع ادبی مورد تحقیق می­شود.