تحلیل نشانه_معناشناسی گفتمان در قرآن کریم

تحلیل نشانه_معناشناسی گفتمان در قرآن کریم

( مبتنی بر مدل فونتنی– پژوهش موردی سوره  الرحمن )

موضوع عملی :

تصویرگری قصص قرآنی پیامبران برای گروه مخاطب کودک

 با هدف آموزش مفاهیم دینی و اخلاقی

قرآن کریم را کلامی از سوی خداوند می­دانیم در جهت هدایت انسان. لذا پژوهش­های فراوانی در قالب­های بسیار متنوع در یافتن کنه کلام و ظرافت­ها و اعجاز این کلام قدسی از زمان نزول و تدوین تا کنون صورت گرفته و روش­های دقیق تحقیقی و تفسیری هم در این مسیر توسط مفسرین و علما تدوین شده است. پژوهشگران قرآنی همواره با توجه به زنده و پویا بودن معارف دینی، به ترغیب قرآن و امامان، نسبت به درک و کشف همه سطوح و لایه‌ها و نویابی ساحت‌های معنایی معارف دینی، مشتاق هستند. زبان‌شناسی، معناشناسی، نشانه‌شناسی و تحلیل گفتمان، ابزارهایی جدید و مناسب با کارکردهای متنوع و نو در در راستای مطالعات قرآنی می‌باشند. علوم زبان­شناسی و نشانه شناسی چندین مرحله را برای بررسی آثار متفاوت گذرانده است؛ از جمله­ی آن مراحل می­توان به ‘عملیات گفتمانی’ اشاره کرد که خوانش تازه­ای را از آثار آغاز کرده و از زاویه­هایی جدیدی از خوانش این متون پرده برداشته است. کلام قرآن تنها کلامی آگاهی بخش نیست بلکه در کنار معرفت­بخشی بنای تأثیر و انگیزش و عمل به این آگاهی را نیز دارد. دانش نشانه­­-معناشناسی گفتمانی، به ما اجازه می­دهد این کلام مقدس هدایتگر را در مقام گفتمانی قدسی خطاب به خواننده تعریف کرده و با تحلیل عملیات زبانی و اجزای متنی بر مبنای تنش و آگاهی، روشی برای تبیین تأثیرات ضمنی و غیرمستقیم آن بر روح و جان خواننده و انگیزش خاسته از آن ارائه دهیم. پژوهش حاضر بنا دارد انگیزش و تأثر را در کنار کارکرد معرفت بخشی کلام قدسی در سوره مبارکه الرحمن تبیین کند و برای نیل به این منظور، پس از بررسی اجمالی پژوهش­های صورت گرفته درباره این سوره مبارکه، با انتخاب روش تحلیل نشانه-معناشناختی گفتمانی، تلاش شده است تا عملیات زبانی در سوره الرحمن بررسی شود و سپس به تحلیل محورهای تنشی و معرفتی متن سوره در دو سطح جزئی آیات و کلی سوره می­پردازد و نهایتاً به جمع‌بندی تأثیر و تأثرات انگیزشی و معرفتی متن بر مخاطب می­پردازد.