تجربه اقامتي و تمايل به مهاجرت به شهر تهران:بررسي مقايسهاي دانشجويان غيرتهراني دانشگاههای تهران، شیراز و مازندران
داشتن تجربه اقامت در يك محيط ميتواند يكي از عوامل مؤثر بر تمايل به مهاجرت به آن محيط گردد. مطالعه اين اثر بدون درنظر گرفتن ساير متغيرها امكانپذير نيست. بنابراين، با توجه به ساير معينكنندههاي تمايل (تصميمگيري) به مهاجرت و با استفاده از برخي نظريههاي مهاجرت، مدل نظري تحقيق شكل گرفته است. براي ارزيابي مدل و شناخت تأثير تجربه اقامت در تهران بر ميزان تمايل به مهاجرت به اين شهر، دانشجويان غيرتهراني علوم انساني دانشگاههاي تهران، شيراز و مازندران انتخاب شدهاند. با استفاده از روش پيمايش و نمونهگيري تصادفي طبقهبندي، تجزيه و تحليل نهائي بر روي ۳۷۱ دانشجو انجام گرفته است.
در كل ميزان تمايل به مهاجرت به تهران پاسخگويان در سطح پاييني قرار ميگيرد. ميزان جاذبه شهر تهران مهمترين متغير تأثيرگذار بر ميزان تمايل به مهاجرت به تهران است. جاذبه شهر تهران با اثر ۵۸۳/۰ تمايل به مهاجرت به تهران را به صورت مستقيم تحت تأثير قرار ميدهد. ازنظر پاسخگويان، بيشترين جاذبه شهر تهران احتمال دستيابي به شغل در تهران است. مهمترين عامل تأثيرگذار بر ميزان جاذبه شهر تهران، ميزان دافعه مبدأ (با اثر ۴۰۳/۰) است. دافعه مبدأ از طريق متغير جاذبه شهر تهران بر تمايل به مهاجرت به تهران تأثيرگذار است. بيشترين دافعه محل سكونت پاسخگويان كمبود تسهيلات رفاهي و تفريحي ميباشد. ميزان هزينههاي مهاجرت به شهر تهران با اثر (مستقيم) ۲۷۱/۰- دومين متغير تأثيرگذار بر متغير وابسته است. آلودگي هواي تهران مهمترين عامل بازدارنده از مهاجرت احتمالي به تهران ميباشد. از ميان چهار متغير وابسته مياني، متغير شبكه مهاجرتي با اثر ۱۲۱/۰ ضعيفترين متغير تأثيرگذار بر ميزان تمايل به مهاجرت به تهران است.
از متغيرهاي مستقل بيروني، نگرش به مهاجرت با اثر كلي ۲۵۳/۰ مهمترين متغير تأثيرگذار بر ميزان تمايل به مهاجرت به تهران است. متغيرهاي پايگاه اجتماعي- اقتصادي و سن اثر مثبت و متغيرهاي قوميت (گيلك، لر و عرب)، محل سكونت (روستا و مركز استان) و ارتباط با خانواده اثر منفي بر تمايل به مهاجرت به تهران دارند. تجربه اقامت در تهران يكي از متغيرهاي عمده تأثيرگذار بر تمايل به مهاجرت به تهران است. در تحليل دو متغيره (آزمون t) رابطه معنيداري بين تمايل به مهاجرت به تهران و تجربه اقامتي ملاحظه شد، ولي در تحليل چند متغيره (تحليل مسير) رابطه مستقيم دو متغير ياد شده معنيدار نشده و تجربه اقامتي با اثر كلي ۱۵۵/۰ بطور غيرمستقيم تمايل به مهاجرت به تهران را تحت تأثير قرار داده است. متغيرهاي مدت اقامت، تجربه مهاجرتي، مقطع تحصيلي و وضع فعاليت در تحليل دو متغيره با ميزان تمايل به مهاجرت به تهران رابطه معنيداري داشته ولي در تحليل چند متغيره معنيداري خود را از دست دادهاند. متغيرهاي جنسيت، وضع فعاليت و سطح توسعه يافتگي استان محل سكونت در هيچ كدام از سطوح تحليل رابطه معنيداري با تمايل به مهاجرت ندارند. با توجه به نتايج تحقيق، نظريههاي محروميت نسبي، اورتلي و شبكه را براي تبيين اثر تجربه اقامتي بر تمايل به مهاجرت ميتوان مناسب دانست.
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.