تأثیر چندین نوع پیش‌تیمار سازی بر روی بذور گیاه ماریتیغال تحت چندین سطح تنش شوری

بررسی تأثیر چندین نوع پیش‌تیمار سازی بر روی بذور گیاه ماریتیغال (Silybum marianum) تحت چندین سطح تنش شوری

بر اساس آمار موجود در سطح جهانی ایران پس از چین، هند و پاکستان بیشترین درصد اراضی شور را به خود اختصاص داده است از این رو لازم است که جهت ایجاد یک کشاورزی پایدار استفاده از گیاهان جدید و روشهای جدید در کشاورزی را مد نظر قرار دهیم. با توجه به آن که گیاه دارویی ماریتیغال دارای توانایی نسبتاً خوبی در برابر تنش شوری می‌باشد می‌تواند به عنوان یک گزینه خوب جهت کشت در مناطق شور مد نظر قرار گیرد. از آنجایی که عمل پرایمینگ می‌تواند نقش موثری در ایجاد مقاومت به تنش شوری در بذور گیاه بازی کند می‌توان آن را به عنوان یک روش کم هزینه جهت کشاورزی در مناطق شور قلمداد کرد. هدف از اجرای این آزمایش یافتن بهترین تیمار پرایمینگ جهت ایجاد مقاومت به شوری در بذور گیاه ماریتیغال از بین چند نوع از پرایمینگ‌هایی است که تا به حال بر روی بسیاری از گیاهان دیگر انجام شده و نتایج خوبی را در بر داشته‌اند. این آزمایش در دو بخش انجام شده است در بخش اول که به جوانه‌زنی بذور در پتری‌دیش پرداخته شده است در این بخش طرح آزمایشی مورد استفاده فاکتوریل در غالب طرح کاملاً تصادفی بود که از جیبرلیک اسید، سالیسیلیک اسید، آب و نمک طعام جهت پرایمینگ بذور استفاده شد. سطوح شوری مورد استفاده صفر، ۵۰، ۱۰۰، ۱۵۰، ۲۰۰ و ۲۵۰ میلی‌مول نمک طعام در لیتر بود. در بخش دوم آزمایش اثرات تنش شوری بر روی قند بذور در اوایل دوره جوانه‌زنی مورد مطالعه قرار گرفت پرایمینگ‌ها و سطوح شوری همانند آزمایش اول بود اما در این آزمایش مقدار قندها در زمان‌های ۱۲، ۲۴ و ۳۶ ساعت پس از خیس شدن بذور ماریتیغال مورد مطالعه قرار گرفت. طرح آزمایشی مورد استفاده در آزمایش دوم نیز فاکتوریل در غالب کاملاً تصادفی بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می‌دهد که پرایمینگ بذرو در شرایط تنش شوری دارای اثرات مثبتی در ایجاد مقاومت به شوری در بذور گیاه ماریتیغال می‌باشد و بر روی شاخص‌های جوانه‌زنی در گیاه دارای تأثیر مثبت می‌باشد همچنین بر روی مقدار قند بذور نیز تأثیر گذار بوده و در آن تغییر ایجاد می‌کند. مشاهده گردید که در سطوح مختلف شوری بذور به تیمارها پاسخ‌های مختلفی را نشان دادند  و بهترین نتیجه در مورد شاخص‌های جوانه‌زنی زمانی حاصل شد که بذور در شوری ۵۰ میلی‌مول در لیتر نمک طعام قرار داشتند و تیمار هیدروپرایمنگ بر روی آنها انجام شده بود.  بیشترین میزان قندکل و غیر احیایی زمانی حاصل گردید که بذور تحت تنش شوری ۲۵۰ میلی‌مول بر لیتر نمک طعام بودند و تیمار سالسیلیک اسید پرایمینگ بر روی آنها انجام شده بود همچنین ۳۶ ساعت از زمان خیس شدن بذور می‌گذشت. بالاترین مقدار قند احیایی در حالتی مشاهده شد که بذور تحت تنش شوری ۵۰ میلی‌مول نمک طعام در لیتر قرار داشته و هیچ گونه پرایمی بر روی آنها صورت نگرفته بود و تنها ۱۲ ساعت از خیس شدن بذور گذشته باشد. با توجه به این که غلظت ماده پرایمینگ و طول دوره پرایمینگ بر روی نتایج حاصله موثر است پیشنهاد می‌شود که با استفاده از مواد مورد استفاده در این آزمایش  در غلظت‌ها و زمان‌های پرایمینگ دیگر این آزمایش‌ها تکرار شوند.