بررسی کارکرد و معنای تکواژ «وا» در بعضی از تفسیرهای کهن قرآن به زبان فارسی
دگرگونیهای ساختاری و معنایی واژگان و ترکیبات زبانی، در عرصهی پژوهشهای تاریخ زبان، اهمیت بسیار دارد زیرا که ما را در شناسایی اصالت و قدمت زبان مرزوبوممان یاری میکند. این ترکیبات، در طول زمان، کمکم معنای اصلی یا متعدد خود را ازدستداده و به معنای مجازی یا محدودتری بهکاررفتهاند. ازجمله آنها تکواژ «وا» که در ترکیبات متعددی همراه با فعل، اسم، قید، صفت، حرفاضافه و… بهکار رفتهاست که در این پژوهش سعی شده ضمن بررسی کاربردی تکواژ «وا»، معانی متعدد آن نیز در ترجمهها و تفاسیر قرآن کریم به زبان پارسی کهن از قرن ۴ تا ۱۴ هـ. جستجو و سیر تحول آن تا به امروز بیان شود. تاکنون محققان درزمینهی شناسایی زبان پارسی کهن در متون تفسیری تحقیقاتی داشتهاند که خوشبختانه این روند سیر صعودی پیدا کرده و مورد توجه قرار گرفتهاست؛ و این پژوهش نیز در تکمیل همان روند تحقیقی انجام گرفتهاست. روش تحقیق بهصورت کتابخانهای و استفاده از نرمافزار رایانهای مجمعالتفاسیر نور انجام پذیرفتهاست. این تفاسیر اکثراً مربوط به منطقهی خراسان و بعضی مربوط به شهر ری و کشمیر و هند است. در نتیجه مشخص شده که تکواژ «وا» در این تفاسیر در معانی «با، باز، به، بر، بسوی، در، برای» و همچنین برای بیان تأسف و تعجب، بسیار زیاد کاربرد داشتهاست زیرا زبان فارسی در تمدن اسلامی ایران بهخصوص نواحی خراسان نقش چشمگیری داشته و از ساختی مفهوم و گویا برخوردار بودهاست اما به دلیل مدون نبودن دستور علمی و میل بهتازگی و تأثیر زبان عربی، حروف تبدیل شده یا از بین رفتهاست و باعث گردیده امروزه تکواژ «وا» کاربرد محدودتری پیدا کند و بیشتر در بیان تعجب و در بعضی افعال بهصورت پیشوند بهکار میرود و دیگر کاربردهای آن منسوخ گشته است.
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.