زبان اشارة ایرانی، زبانی دیداری/فضایی است که با دارا بودن ساختار نحوی و معنایی خاص خود در جامعة ناشنوایان در سرتاسر ایران با تفاوت لهجههای مختلف، رشد کرده است. وجود اشارات قراردادی در این زبان اثبات میکند که زبانی حقیقی است و تنها مجموعهای از تصاویر در فضا نمیباشد. انگیزة اصلی از انجام پژوهش حاضر با بررسی چگونگی بازنمود زمان و نمود در زبان اشارة ایرانی، معطوف کردن توجه زبان‌شناسان به یکی از ویژگیهای زبانی این زبان (مفاهیم زمانی) است، تا بتوان آنها را از خصوصیات و طبیعی بودن آن آگاه کرد، چرا که در جامعة ناشنوایان از اهمیت و ارزش بالایی برخوردار است و تاثیر مستقیمی بر روی زندگی آنها دارد. به این منظور بخش اعظم پژوهش (مصاحبه و مشاهدة مشارکتی) با حضور در مکانهای مختلفی مانند کانون ناشنوایان، هیئت مذهبی ناشنوایان و هیئت ورزشی ناشنوایان در دو شهر شیراز و مشهد و همچنین همایشهای مخصوص ناشنوایان صورت گرفته است و بخش دیگر کار با بررسی فیلمهایی از ناشنوایان مختلف در سرتاسر کشور بر اساس مشاهدة غیرمشارکتی انجام شده است و ۲۰ نفر (۱۰ زن، ۱۰ مرد) از ناشنوایان به عنوان نمونه انتخاب شدهاند. یافتههای این پژوهش مشخص نمود که در زبان اشارة ایرانی برای مشخص کردن مفهوم زمان از روشهای مختلفی مانند قیدهای زمانی، نشانگرهای واژگانی، مشخصههای غیردستی، گروه دستوری اعداد و عبارات زمانی طبق خط زمان فرضی استفاده میشود. جهت مشخص کردن نمود نیز از دو روش استفاده میشود. نمود مکرر، استمراری و عادتی از طریق تکرار در حرکات فعل و نمود کامل از طریق نشانگر واژگانی ‘تمام شدن’ بیان میشوند که تمامی روشها بهطور گسترده در میان ناشنوایان مورد استفاده قرار میگیرند.
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.