حیا یکی از مفاهیم بسیار مهم و بنیادی در بحث معارف الهی است و یکی از مباحث کلیدی در سلوک عرفانی بهشمار میآید. حیا در لغت به معنی شرم، آزرم است و در اصطلاح، ترک حیا منجر به سرزنش و ملامت میگردد. در این پژوهش پس از بیان دیدگاه قرآن و معصومین(ع) در باب حیا، به بررسی سخنان عارفان در مسئله حیا پرداخته شده است. سپس بررسی حیا از منظر فرهنگنامه و کتب تفسیری آمده، همچنین در آثار برجسته منثور عرفانی آمده است. نیز تفسیر بازتاب مفهوم حیا در اشعار تا قبل از مولوی بیان شده است. در نهایت این پژوهش با تحلیل این رویکرد معرفتی در باب حیا در اشعار مولوی به اتمام میرسد. هدف از این تحقیق، زمینهسازی برای فهم و درک درستتر مفهوم حیا در اشعار مولوی است. وی ضمن اثرپذیری از آموزههای قرآن و سنّت، و عارفان پیش از خود، چنین به نظر میرسد، به صراحت به تعریف عرفانی حیا و ذکر مبانی آن نپرداخته است؛ اما از عنایت و التفات مولوی بدین مضمون همین قدر بس که بسامد قابل توجهای از این واژه و وابستههای معنایی آن در مثنوی و غزلیاتش موجود است و افزون بر آن پرداختن مولوی به جنبههای خاص حیا و تفاسیر اخلاقی و عرفانی آن، و نیز بعضاً بهکار گیری روایات اسلامی و اشاره به آیات قرآنی در خصوص حیا و همچنین بهرهگیری از حکایتهای نغز و تمثیلهای پر مغز و دلنشین در این زمینه، به نوعی جلوههای گوناگون حیا را تشریح میکند.
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.