بررسی محتوایی و بلاغی گرشاسب نامه اسدی طوسی

گرشاسب ­نامه اثر اسدی طوسی در بین آثار حماسی ایران در مقام دوم بعد از شاهنامه فردوسی قرار دارد. این اثر که در باره­ی زندگی و دلاوری­های گرشاسب است در جغرافیای وسیعی که شامل تمام کشورهای بزرگ آن روزگاران می­باشد اتفاق افتاده است. بیان عجایب عالم رنگ و بویی خاص به این اثر حماسی داده است. هنرنمایی اسدی طوسی در استفاده­ی به­جا از عناصر سامی عربی و همین­طور عناصر زرتشتی در کار پر ارج خود موضوع دیگری است که باید به آن توجه داشت.ادبیات تعلیمی حجم قابل توجهی از این اثر حماسی را در بر گرفته است به­­طوری­که اسدی هر جا فرصت یافته است از پرستش خدای واحد،خردورزی، ارزش و جایگاه سخن،خوبی و بدی، آداب و رسوم شاهی، چگونگی سفر، در نکوهش دنیا و … سخن گفته است.

بلاغت در گرشاسب­نامه در حد مطلوبی است.اسدی طوسی با استفاده از تمام ظرفیتهای بلاغی از به تصویر کشیدن میدان رزم و توصیف مناظر طبیعی و شگفتیهای جادوگرایانۀ مختلف در سرزمینهای مختلف هندوستان اهتمام جدی داشته است. از انواع تشبیه به­صورت گسترده­ای استفاده کرده است. به­خصوص تشبیه محسوس به محسوس که خود از ویژگیهای بارز سبک خراسانی است. استعاره­های قریب و بعید در همه­جا دیده می­شوند اما فراوانی تشبیه را ندارند انواع مجاز و کنایه هم در گرشاسب­نامه چشم را نوازش می­دهنداسدی طوسی از صنایع بدیعی غافل نبوده و با هنرمندی تمام شعر خود را با این صنایع آراسته است.