بررسی سبک­ شناختی اشعار سه تن از شاعران شرق گیلان

بررسی سبک­ شناختی اشعار سه تن از شاعران  شرق گیلان (بیژن نجدی، محمّد حسین مهدوی(م.مؤیّد)، فرامرز محمّدی پور)

سبک­شناسی ساختاری از جمله مکاتب جدیدی است که امروزه از آن برای شناخت علمی و دقیق و دستیابی به ویژگی­های منحصر به فرد آثار ادبی و نیز مقایسه بین این آثار استفاده می شود. این رساله چهار مجموعه شعر سروده ی سه تن از شاعران شرق گیلان را مورد تحلیل و بررسی قرار داده است. مجموعه­ی «خواهران این تابستان» اثر بیژن نجدی، مجموعه­ی «نرگسِ هنوز» سروده ی محمّد حسین مهدوی(م. مؤیّد) و مجموعه­های «دلم را بخشیدم به دریا» و « پیشانی بهار» از سروده­های فرامرز محمّدی پور. نجدی نویسنده­ای ساختارشکن و تجربه­گراست که آثارش را در سبک­های رئالیست، سورئالیست و پست مدرن نوشته و سروده است. م.مؤیّد از شاعران مدرنیست دهه­ی ۴۰ و ۵۰ محسوب می شود که سبک شعری او را می­توان متعلّق به موج نوی شعر نوین پارسی دانست و محمّدی­پور نیز از شاعرانی است که در غزلیّات و دوبیتی­ها بیشتر به سبک عراقی و هندی و در شعرهای آزاد به سبک نیمایی گرایش دارد. پایان نامه­ی حاضر در پی تبیین ویژگی­های سبکی اشعار نجدی، م.­مؤیّد و محمّدی پور است. ضرورت نگارش این رساله، تعیین جایگاه و منزلت اشعار این سه شاعر در ادبیّات معاصر و تحلیل و بررسی سبک­شناسی اشعار آن­هاست. روش تحقیق این پژوهش، تحلیلی است و بر اساس نظریه­­ی سبک شناسی ساختارگرا. بر این اساس اشعار سه شاعر فوق در سه سطح زبانی، ادبی و فکری مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج به دست آمده نشان می­دهد که نجدی شاعری عقل ستیز، عشق باور و
برون گراست، م.مؤید را می توان شاعری برون گرا، میانه رو و معتدل دانست و همچنین تلفیق درونگرا و برونگرا بودن محمدی پور اشعارش را  عامه پسند کرده است.