ادعای به تصویر کشیدن و یا بیان و روایت فاجعه، بالاخص در دوران معاصر پس از جنگها و کشتارهای خونین و نسلکشیهای بعثیها در طی دو عملیات حلبچه (۱۹۸۸٫م) و انفال(۱۹۸۸٫م)، همیشه مورد توجهی فیلمسازان کُرد بوده است. بازروایی خاطرات بازماندگان جنگ به میانجی آثار داستانی و مستند این فیلمسازان، سرفصل نوینی از تاریخ این مردمان پس از فاجعه است. فیلمهای سینمایی هزار و یک سیب، همه مادران من و زمزمه با باد، آثار کارگردانان کُردی است که سعی کردهاند در لابلای تکگوییها، ایماژها، روایتهای شیزوئید و ازهم گسیخته به روایت زندگی و حیات مردمان پس از فاجعه بپردازند. در این نوشتار سعی شده است تا با بیان ساخت تماتیک و روایتشناسی این آثار به روایت فیلمیک از فاجعهی انفال پرداخته شود.
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.