مولانا در تصويري كه از ايمان ارائه مي‌كند، اقرار زباني را مساوي با ايمان نمي‌داند بلكه تنها نقش حكايت‌گري براي آن قايل است، به عبارت ديگر از دیدگاه او اقرار زباني صرفاً شاهد و گواهي بر ايمان است. از نظر مولوي، ايمان اضطراری و ایمانی که غرض از آن رسيدن به بهشت و نجات از دوزخ است و ايمان تقليدي ایمان واقعی نیست و در این ایمان مؤمن طاعتش معلول به اغراضي است. در حالي كه غرض مؤمن حقيقي، همان محبت الهي است.
در اين پایان نامه كه با استفاده از منابع كتابخانه‌اي نگاشته شده است، بعد از بيان نظرات مختلف دربارة ايمان به بررسي ديدگاه مولانا در این زمینه پرداخته شده است و در اين جهت از آراء و نظريات موجود براي تبيين نظریه مولوی استناد گردیده است تا ضمن روشن شدن نظر وي، تطبیق و مقایسه‌ی دیدگاه مولوی با دیگر دیدگاه‌ها نیز انجام گیرد. از نظر مولانا، كسي كه به اميد بهشت و ترس جهنم، تسليم خدا مي‌شود، هنوز از خواندن كتاب تقليد فارغ نشده است و چون محبت الهي را نچشيده، و به حكم وظيفه و براي رسيدن به بهشت يا نجات از دوزخ عبادت مي‌كند، اين عبادت برايش آسان نيست. از نظر وی هر كس بنا به درجه‌ي فهم و تسليمي كه نسبت به متعلقات ايمان دارد، مؤمن است.
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.