اقلیت های دینی بعد از ظهور اسلام در ایران شرایط متفاوتی را تجربه کرده اند. دوره زمانی مورد بحث ما هم زمان با حکومت آل بویه در ایران شروع می شود، و با استقرار فرمانروایی مغولان در ایران خاتمه می یابد. آل بویه که اولین حکومت شیعی را در ایران تشکیل دادند، تسامح و تساهل را که از فرهنگ اصیل ایرانی اخذ کرده بودند با رأفت اسلامی درآمیختند و آن را سرلوحه کار خود قرار دادند. در این دوره اقلیت های دینی، به طور نسبی روزگار خوبی را سپری کردند، حتی بعضی از شخصیت ها و رجال سیاسی بویهی از همین اقلیت ها انتخاب شدند. با روی کار آمدن غزنویان در ایران، رویکرد مذهبی هیئت حاکمه به سمت سنی حنفی متمایل گردید، و سلطان محمود غزنوی به عنوان بنیانگذار این حکومت در این آیین، بسیار سخت گیر و متعصب بود. در کتب تاریخی اطلاعات زیادی در مورد وضعیت اقلیت های دینی در دوره غزنوی به دست نمی آید ولی در کتاب های ادبی و دواوین شعرا خصوصاً ناصرخسرو و عنصری، از سخت گیری محمود نسبت به شیعیان سخن به میان آورده اند. حتی میتوان فهمید که وضعیت اقلیت های دینی غیر مسلمان بر شیعیان ترجیح داشته است. در روزگار سلجوقیان، به غیر از دوره طغرل بیگ و آلب ارسلان، اقلیت های دینی وضعیت خوبی داشته اند و در مناصب سیاسی و اداری سلجوقیان نفوذ می کنند. عمده گله مندی نظام الملک در سیاست نامه، آزادی عمل و نفوذ شیعیان در نظام سیاسی و فرهنگی دوره مذکور است، ولی نه تنها با اقلیت های دینی مخالفتی نشده، بلکه از نظام حکومتی ایران قبل از اسلام تمجید شده است.
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.