شبکه موردی سیار شبکه‌ای است که توسط میزبان‌های بی‌سیم که می‌توانند سیار هم باشند تشکیل می‌شود. در این شبکه‌ها لزوما از هیچ زیرساخت پیش‌ساخته‌ای استفاده نمی‌شود. بدین معنا که هیچ زیرساختی مانند یک ایستگاه مرکزی، مسیریاب، سوئیچ و یا هر چیز دیگری که در دیگر شبکه‌ها از آنها برای کمک به ساختار شبکه استفاده می‌شود، وجود ندارد. بلکه فقط تعدادی گره بی‌سیم هستند که از طریق ارتباط با گره‌های همسایه به گره‌های غیرهمسایه متصل می‌گردند.
در شکل ۱-۱ ساختار یک شبکه موردی سیار به عنوان نمونه آورده شده است. دایر‌ه‌های کوچک نشان‌دهنده گره‌های بی‌سیم می‌باشند و هر دایره بزرگ نشان دهنده برد مفید یک گره است. بدین معنا که هر گره دیگری که در این فاصله قرار داشته باشد می‌تواند داده‌های ارسالی این گره را دریافت کرده و آنها را از نویزهای محیطی تشخیص دهد. برای راحتی کار، این شبکه را با یک گراف متناظر نشان می‌دهند و یال‌های گراف بدین معنا هستند که دو راس آن در فاصله‌ای با یکدیگر قرار دارند که می‌توانند پیام‌های یکدیگر را دریافت کنند. در واقع گره‌هایی که در فاصله برد مفید یکدیگر قرار دارند، در نمایش گرافی با یک یال به آن متصل می‌شوند.
در شبکه‌های موردی، سیار بودن گره‌ها ممکن است باعث تغییر مسیر بین دو گره شود. همین امر است که باعث تمایز این شبکه‌ها از دیگر شبکه‌های بی‌سیم می‌شود. با وجود تمامی این مشکلات، از شبکه‌های موردی در موارد بسیاری استفاده می‌شود. دلیل این امر سرعت و آسانی پیاده‌سازی این شبکه و همچنین عدم وابستگی آن به ساختارهای از پیش بنا شده است. از موارد استفاده شبکه‌های موردی می‌توان به کاربردهای شخصی مانند اتصال لپتاپ‌ها به یکدیگر، کاربردهای عمومی مانند ارتباط وسائل نقلیه و تاکسی‌ها، کاربردهای نظامی مانند ارتش و ارتباط ناوگان جنگی و کاربردهای اضطراری مانند عملیات امداد و نجات اشاره کرد.
جهت رفع سوالات و مشکلات خود از سیستم پشتیبانی سایت استفاده نمایید .
دیدگاه ارسال شده توسط شما ، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
دیدگاهی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با مطلب باشد منتشر نخواهد شد.