اثر دستورالعملهای کانون توجه بیرونی و درونی در افراد مستقل/وابسته به زمینه در پرتاب دارت

اثر دستورالعمل­های کانون توجه بیرونی و درونی در افراد مستقل/وابسته به زمینه در اجرا، یادداری و انتقال پرتاب دارت

هدف تحقیق حاضر بررسی اثر دستورالعمل­های کانون توجه بیرونی و درونی در افراد با سبک­های شناختی مستقل از زمینه و وابسته به زمینه بر اجرا، یادداری و انتقال پرتاب دارت بود. در این راستا آزمون گروهی تصاویر پنهان شده در بین ۱۱۲ دانشجوی دختر سالم راست دست دانشگاه ارومیه در دامنه سنی ۲۶-۲۴ سال که تجربه­ای در مهارت پرتاب دارت نداشتند، توزیع شد. براساس نمرات بدست آمده از آزمون، ۴۸ نفر به صورت تصادفی در ۴ گروه ۱۲ نفری مستقل از زمینه با دستورالعمل کانون توجه درونی، وابسته به زمینه با دستورالعمل کانون توجه درونی، مستقل از زمینه با دستورالعمل کانون توجه بیرونی و وابسته به زمینه با دستورالعمل کانون توجه بیرونی، قرار گرفتند. شرکت­­کنندگان تکلیف پرتاب دارت را به مدت سه جلسه و هر جلسه پنج دسته کوشش ۶ تایی، با دستورالعمل کانون توجهی مربوط به گروه خود تمرین کردند. . بلافاصله پس از مرحله اکتساب همانند پیش آزمون (یک دسته کوشش ۱۰ تایی)، پس آزمون اجرا شد و سپس با فاصله ۴۸ ساعت بی­تمرینی و بدون ارائه هرگونه دستورالعملی آزمون یادداری و انتقال انجام شد. آزمون انتقال شامل یک دسته کوشش ده­تایی در شرایط مشابه پیش­آزمون، به این صورت که نیم متر به فاصله استاندارد دیوار تا محل ایستادن آزمودنی اضافه شد. نتایج آزمون فرضیه­های پژوهش با استفاده از آنووای دوطرفه، نشان داد که اثرهای اصلی و همچنین اثرهای اصلی ساده در پس­آزمون معنادار نبود (۰۵/۰ P>). مقایسه میانگین­های آزمون یادداری گروه­ها با استفاده از آنووای دوطرفه تفاوت معناداری را نشان داد (۰۵/۰ P<)  برای بررسی اثرات اصلی ساده از آزمون تی مستقل با تصحیح بونفرونی استفاده شد. نتایج اختلاف معنی­داری را بین دو گروه مستقل/وابسته به زمینه با دستورالعمل­های کانون توجه درونی همچنین اختلاف معنی­داری در دو گروه وابسته به زمینه که با دستورالعمل­های متفاوت کانون توجه درونی و بیرونی آموزش دیده بودند، نشان داد (۰۱۲/۰P<).  نتیجه کلی این پژوهش را می­توان به صورت زیر بیان کرد که کانون توجه بیرونی مزیتی برای یادگیرندگان وابسته به زمینه و کانون توجه درونی مزیتی برای یادگیرندگان مستقل از زمینه محسوب می­شود.